Διαβάστε επιλεγμένα επώνυμα άρθρα :
----------------------------
Φάρμακο οι διακοπές
Σε νησί ή στο βουνό, σε κάμπινγκ ή σε ξενοδοχείο, με φίλους ή οικογενειακά… οι διακοπές πέρα από μία πρώτη τάξεως ευκαιρία χαλάρωσης από τους ξέφρενους ρυθμούς του χειμώνα, για τους γιατρούς «μεταφράζονται» και σε ένα πολύτιμο εργαλείο αποτοξίνωσης και ενδυνάμωσης του οργανισμού!
Έχοντας την ικανότητα να τονώνουν το καρδιαγγειακό σύστημα, να αυξάνουν την ερωτική επιθυμία, να ενισχύουν το μεταβολισμό, αλλά και να μειώνουν το στρες, οι θερινές αποδράσεις μας – ανεξάρτητα από το είδος και τον προορισμό- δίκαια θεωρούνται ένα από σημαντικότερα όπλα, ώστε να επιτύχουμε ή να… ανακτήσουμε τη σωματική και ψυχική μας ευεξία.
Με ποιον τρόπο επηρεάζουν καθένα ξεχωριστά μέλος του σώματός μας; Για τους καρδιολόγους, λοιπόν, οι διακοπές συνδέονται με τη μείωση του κινδύνου για εμφάνιση καρδιαγγειακών προβλημάτων, καθώς τόσο η αποφυγή του στρες, όσο και ευκαιρία να «αποτινάξουμε», έστω και για λίγες μέρες, το καθιστικό μοντέλο ζωής, έχει διαπιστωθεί πως συμβάλλουν στη δημιουργία ενός «ευχάριστου τοίχους προστασίας» της καρδιάς.
Κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών, επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι στους οποίους δίδεται η ευκαιρία να ασχοληθούν με ωφέλιμα για το σώμα αθλήματα, όπως είναι η κολύμβηση, η πεζοπορία, η ποδηλασία, αλλά και άλλες αερόβιες ασκήσεις, οι οποίες είναι γνωστό ότι συμβάλλουν σημαντικά στην ελάττωση του κινδύνου εμφάνισης καρδιαγγειακών παθήσεων, αλλά και αιφνίδιου θανάτου από στεφανιαία νόσο.
Δεν είναι, φυσικά, μόνο η καρδιά που ξανανιώνει κατά τη διάρκεια των διακοπών, αλλά και η ερωτική επιθυμία! Ο λόγος; Σύμφωνα με τους ειδικούς η αιτία «κρύβεται» στο ότι… οι παραθεριστές έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μία περίοδο χωρίς προβλήματα, «πρέπει», άγχος, ενώ ταυτόχρονα το σώμα μας χαλαρώνει και ανακτά τις δυνάμεις του.
Οι διακοπές, όμως, σχετίζονται και με τη χαλάρωσή μας. Η απομάκρυνση από τον εργασιακό χώρο, τα επαγγελματικά άγχη, τις εικόνες, τους ήχους και τη μόλυνση των πόλεων, σύμφωνα με τους ειδικούς μπορούν να απομακρύνουν το στρες.
Η διαδικασία αυτή, μάλιστα, κρίνεται από τους ψυχολόγους όχι απλά χρήσιμη, αλλά απαραίτητη, αφού όπως προειδοποιούν η συνεχής, υπερβολική εργασία μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση του λεγόμενου “burn out syndrome”, ενός συνδρόμου που χαρακτηρίζεται από υπέρμετρη κούραση, κατάθλιψη, κρίσεις περηφάνιας ή υποσιτισμού, ευερεθισμός, στομαχικά προβλήματα και τάση προς το αλκοόλ, αλλά και μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας.
Η αύξηση της φυσικής δραστηριότητας, εξάλλου, είναι γνωστό ότι συνδέεται και με την μείωση των επιπέδων παχυσαρκίας, αφού βοηθά στην ενίσχυση του μεταβολισμού, μέσω της αύξησης των καύσεων, και άρα στον έλεγχο του σωματικού βάρους.
Στην ενίσχυση του μεταβολισμού, βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως εξίσου σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και το γεγονός ότι στις διακοπές, αφενός μας δίνεται η δυνατότητα να έχουμε περισσότερο «προγραμματισμένα» γεύματα, αφετέρου όμως και τα εδώδιμα της εποχής προσφέρονται για μία φυσική «αποτοξίνωση» του οργανισμού.
Γράφει η Μαρίνα Σαουλίδου
Πηγή : Αδέσμευτος Τύπος (31/7/10)
------------------------------------
Αλκοολικοί με την εργασία
Τα νερά είναι γαλανά. Ο φλοίσβος των κυμάτων σε νανουρίζει. Όλα είναι τέλεια. Όλα; Έχω βάλει αρκετό αντηλιακό στο σώμα μου; Γιατί φορώ αυτό το μαγιό; Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει στο γραφείο μου... Έχουν ολοκληρώσει το πρότζεκτ; Πού είναι το κινητό μου; Μη μου πεις ότι δεν έχει σήμα! Δεν μπορείτε να χαλαρώσετε ακόμη και στις διακοπές; Μην ανησυχείτε, δεν είστε οι μόνοι. Μόνο το 53% των Αμερικανών πολιτών δήλωσαν ότι αισθάνονται ανανεωμένοι και αναζωογονημένοι από τις διακοπές τους. Το 30% δήλωσε ότι έχουν σοβαρό πρόβλημα να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το εργασιακό άγχος ακόμη και όταν βρίσκονται σε διακοπές, σύμφωνα με δημοσκόπηση που πραγματοποίησε η ιστοσελίδα Expedia.com σε ένα δείγμα 1.530 ατόμων.
Κάποιοι κατά τη διάρκεια των διακοπών τους επιδίδονται σε έντονες αθλητικές δραστηριότητες και όταν επιστρέφουν στις εργασίες τους είναι πιο εξουθενωμένοι από ό,τι όταν είχαν φύγει. Κάποιοι άλλοι, παρά το γεγονός ότι είναι σε διακοπές, είναι μονίμως απασχολημένοι με τα BlackBerrys και τα κινητά τους, σε σημείο που οι πελάτες και οι συνάδελφοί τους να μην υποψιάζονται ότι είναι σε κανονική άδεια. Η προσπάθεια και μόνο να ξεκουραστούν κάνει μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται άρρωστοι. Από τα στατιστικά στοιχεία περίπου το 3% του πληθυσμού υποφέρει από την «αρρώστια του ελεύθερου χρόνου» όταν πηγαίνουν διακοπές. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν κούραση, μυϊκούς πόνους και ναυτία, βάσει μια σχετικής έρευνας που είχε γίνει στην Ολλανδία το 2008. Και ένα φαινόμενο που αποκαλείται «οι πονοκέφαλοι του Σαββατοκύριακου» αφορά σχεδόν το 1/3 όλων των ημικρανιών και το 1/6 των πονοκεφάλων που προκαλούνται από ένταση.
Όταν ο ανθρώπινος οργανισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια απειλητική κατάσταση, τότε αρχίζει να εκκρίνει αδρεναλίνη που ουσιαστικά καλεί τον άνθρωπο να αναλάβει δράση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αυξάνουν οι σφυγμοί της καρδιάς, υπάρχει ένταση των μυών, ενώ παράλληλα δημιουργείται πρόβλημα δυσπεψίας. Όταν η απειλή είναι μια επικείμενη απόλυση από τη δουλειά ή ένας πολύ απαιτητικός πελάτης, η κατάσταση της εγρήγορσης του ανθρώπινου οργανισμού παρατείνεται, αυξάνοντας τον κίνδυνο για υψηλή αρτηριακή πίεση, διαβήτη τύπου 2, χρόνιο πόνο και εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που τέτοιες καταστάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε κατάθλιψη, νευρικότητα και εξουθένωση. «Για κάποιους ανθρώπους η απομάκρυνσή τους από το άγχος είναι παρόμοια με την απομάκρυνσή τους από τα στεροειδή. Κάποιοι άλλοι δείχνουν να είναι εξαρτημένοι από την αδρεναλίνη που εκλύεται από το άγχος το οποίο τους πλημμυρίζει εξαιτίας της δουλειάς τους», είπε σε σχετικό ρεπορτάζ της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», ο ψυχίατρος Κόνι Λίστον, που διενεργεί έρευνες σχετικά με το στρες, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
«Ο σκληρά εργαζόμενος όταν είναι στο γραφείο ονειρεύεται την παραλία. Ο αλκοολικός με τη δουλειά όταν είναι στην παραλία ονειρεύεται το γραφείο του», γράφει ο Μπράιν Ρόμπινσον στο βιβλίο του «Δεμένος με αλυσίδες στο γραφείο: ένας οδηγός για τους αλκοολικούς της εργασίας», ο οποίος υποστηρίζει ότι το 25% των εργαζόμενων στις ΗΠΑ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αλκοολικοί με την εργασία. Ο Ρόμπινσον θεωρεί ότι αυτή η κατηγορία παρακινείται κυρίως από τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την ανασφάλεια παρά από οτιδήποτε άλλο.
Μεταφέρουν στις διακοπές τους όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με την ενοχή ότι βρίσκονται μακριά. «Γι' αυτούς η δουλειά μειώνει το άγχος τους. Όταν δεν εργάζονται βλέπουν το άγχος να τους κυριεύει», υποστηρίζει ο Ρόμπινσον, ο οποίος εξομολογήθηκε στο βιβλίο του ότι κατά το παρελθόν και ο ίδιος προσποιούνταν ότι ξεκουραζόταν -και στα κρυφά εργαζόταν- όταν η οικογένειά του πήγαινε στην παραλία. «Με ηρεμούσε όπως ένα ποτό ηρεμεί έναν αλκοολικό», γράφει ο Ρόμπινσον, που εξομολογήθηκε ότι η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, με αποτέλεσμα η γυναίκα του να τον εγκαταλείψει και εκείνος να απευθυνθεί στην οργάνωση «Ανώνυμοι Αλκοολικοί με την Εργασία»
Του Θανάση Τσίτσα
Πηγή: Ελευθεροτυπία (26/7/10)
--------------------------------
Καλύτεροι οδηγοί οι ηλικιωμένοι
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΜΙΑ φορά στον δρόµο να συγκεντρώνουν ειρωνικά σχόλια και από άλλους να θεωρούνται δημόσιος κίνδυνος, σε έρευνα όµως που πραγματοποιήθηκε στο Ισραήλ µε τη βοήθεια της υψηλής τεχνολογίας, οι ηλικιωμένοι αποδείχθηκαν καλύτεροι και ικανότεροι οδηγοί από τους νεώτερους. Στην έρευνα συμμετείχαν 74 άνθρωποι, οι οποίοι χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα µε την ηλικία τους. Στις προσομοιώσεις που ακολούθησαν, η μεγαλύτερη σε ηλικία κατηγορία αποδείχθηκε ότι είχε ταχύτερες αντιδράσεις στην αντιμετώπιση ξαφνικών κινδύνων, όπως η εµφάνιση ενός πεζού σε µια στροφή. Καλά τα πήγε και η κατηγορία της µέσης ηλικίας, αντίθετα µε τους νέους και λιγότερο έµπειρους οδηγούς, πολλοί από τους οποίους απέτυχαν να αποφύγουν τους διάφορους κινδύνους. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήµιο «Μπεν Γκουριόν».
Πηγή: Τα ΝΕΑ (26/7/10)
---------------------------------------
Γιατί λέμε ψέματα; Για να επιβιώσουμε!
Όλοι κρύβουμε έναν Πινόκιο μέσα μας, υποστηρίζει πολυετής έρευνα
Όταν ήμαστε παιδιά, οι μεγάλοι μάς απειλούσαν ότι θα μας έβαζαν «πιπέρι στο στόμα» αν λέγαμε ψέματα. Στις δυτικές κοινωνίες το ψέμα δεν αποτελεί απλώς κοινωνικό παράπτωμα αλλά και σοβαρότατο θρησκευτικό αμάρτημα.
Από την άλλη πλευρά, η πραγματικότητα μάς διδάσκει ότι «μόνο εξαπατώντας πάει κανείς μπροστά». Πόσες φορές δεν έχουμε επιλέξει συνειδητά να πούμε ένα «ψεματάκι» στον προϊστάμενό μας, για να γλιτώσουμε την επίπληξη, στον/στη σύντροφό μας για να μην τον/την πληγώσουμε, στον φίλο μας για να μην τον στεναχωρήσουμε; Ιδιαίτερα στις σημερινές κοινωνίες, όπου η επιτυχία ταυτίζεται με την αποτελεσματικότητα και τη γρήγορη λήψη αποφάσεων, είναι δύσκολο να μη βρει κανείς επιβεβαίωση αυτού του κανόνα σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής: από τις ανθρώπινες σχέσεις -επάγγελμα, κοινωνική συναναστροφή, συναλλαγές, φιλία, έρωτας- μέχρι την πολιτική και την οικονομία.
Και μολονότι το να αναγκαζόμαστε να λέμε ψέματα ενδέχεται να μας δημιουργεί κάποιο άγχος -μήπως αποκαλυφθεί η απάτη- εντούτοις, όπως δείχνουν πρόσφατες έρευνες, τα αντισταθμιστικά οφέλη της εξαπάτησης είναι πολύ περισσότερα. Στο τελευταίο βιβλίο του με τον τίτλο «Liar: the truth about lying» («Ψεύτης: η αλήθεια για το ψέμα»), ο Robert Feldman, επιφανής καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, ο οποίος εδώ και είκοσι πέντε χρόνια μελετά το πώς και το γιατί λέμε ψέματα, υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι ψεύδονται, και μάλιστα συστηματικά. Και καταλήγει στο απροσδόκητο συμπέρασμα ότι ο λόγος που το ψέμα είναι μια τόσο διαδεδομένη πρακτική μεταξύ των ανθρώπων είναι ότι διευκολύνει τη συμβίωσή τους με τους άλλους ανθρώπους.
Το ψεύδεσθαι είναι μια τακτική η οποία ευνοεί τον ψεύτη, παρέχοντάς του αυτό που ο Feldman αποκαλεί «πλεονέκτημα του ψεύτη»: τη δυνατότητα δηλαδή να επιτυγχάνει αυτό που θέλει με μικρότερο κόστος από ό,τι αν έλεγε την αλήθεια. Η τεράστια επιτυχία αυτού του τεχνάσματος οφείλεται στο γεγονός ότι, ακόμη κι αν έχουμε κάποιες ενδείξεις ότι κάποιος ψεύδεται, κάποια «σημάδια» στη συμπεριφορά του ψεύτη που τον προδίδουν (τρεμούλιασμα στη φωνή, δισταγμός, αποφυγή να κοιτάξει τον άλλον στα μάτια), εντούτοις είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να εξακριβώσουμε αν όντως ψεύδεται. Επίσης, μολονότι εμείς οι ίδιοι μπορεί να καταφεύγουμε σε μικρά ή μεγαλύτερα ψέματα, ταυτόχρονα θεωρούμε εξαιρετικά απίθανο να μας λένε ψέματα οι άλλοι.
Έτσι, πολύ εύκολα πέφτουμε και οι ίδιοι θύματα αυτής της μαζικής «τεχνικής της παραπλάνησης», που με εξαιρετική μαεστρία χρησιμοποιείται από τη διαφήμιση και τις εκάστοτε πολιτικές εξουσίες.
Το ψεύδος συνεπώς αποδεικνύεται ο πιο εύκολος, γρήγορος και ανέξοδος τρόπος να επιτύχουμε έναν συγκεκριμένο στόχο. Πρόκειται μάλιστα για ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε να κάνουμε ήδη από την νηπιακή μας ηλικία, μια ανεπτυγμένη κοινωνική δεξιότητα την οποία μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να τελειοποιούμε. Πράγματι, όπως περιγράφει στο βιβλίο του ο Feldman, πειράματα με παιδιά ηλικίας τριών ετών δείχνουν ότι αυτά τα αθώα παιδάκια, στη συντριπτική τους πλειονότητα, κατέχουν ήδη την έννοια της εξαπάτησης και τη χρησιμοποιούν με σχετική ευχέρεια όταν χρειάζεται. Για παράδειγμα, όταν μείνουν μόνα τους μέσα σε ένα δωμάτιο με παιχνίδια και τους ζητηθεί να μην αγγίξουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι, θα παραβούν την υπόσχεσή τους αλλά δεν θα το ομολογήσουν.
Βέβαια, υπάρχουν διαφορές στον τρόπο που οι άνθρωποι ψεύδονται, διαφορές που οφείλονται στη διαφορετική ιστορία, παράδοση, νοοτροπία κάθε λαού. Ορισμένοι λαοί, όπως οι Ανατολίτες, έχουν, σύμφωνα με τον Feldman, μεγαλύτερη ροπή προς το ψέμα, σε αντίθεση με άλλους λαούς παραδοσιακά πιο «φιλαλήθεις», όπως οι Ρώσοι και οι Πολωνοί, ή πιο ευέλικτους στο θέμα της τήρησης κανόνων, όπως οι μεσογειακοί λαοί (π.χ. οι Ιταλοί).
Παρ' όλα αυτά, ο Feldman δεν φαίνεται να επικροτεί τη σχεδόν καθολική κυριαρχία του ψεύδους στις σημερινές κοινωνίες. Αντίθετα, επισημαίνει ότι νέες έρευνες δείχνουν σαφώς ότι η αίσθηση της επιτυχίας που παρέχει το ψέμα είναι κατά κανόνα πρόσκαιρη. Πολλοί άνθρωποι, όταν καταφεύγουν συχνά στο ψέμα, υποφέρουν αργότερα από τύψεις και μετανιώνουν (άραγε, ειλικρινά;) για την πράξη τους. Αντίθετα, οι συστηματικά ειλικρινείς καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια στην αρχή για να ξεπεράσουν το άγχος ότι μπορεί να μη γίνουν αποδεκτοί, μακροπρόθεσμα όμως είναι πιο ήρεμοι και ισορροπημένοι.
Του Σπύρου Μανουσέλη
Πηγή: Ελευθεροτυπία (Επιστήμη & Τεχνολογία 24/7/10)
--------------------------------
Τα μάτια είναι οι «θεατές» των ονείρων μας
Γάλλοι απέδειξαν ότι τα μάτια μας κινούνται όταν κοιμόμαστε επειδή «βλέπουν» τα όνειρά μας
Όταν κοιμόμαστε, κάποιες στιγμές τα μάτια μας κινούνται πολύ γρήγορα. Πρόκειται για τον λεγόμενο «ύπνο με ταχείες κινήσεις των οφθαλμών» ή ύπνο REM (Rapid Eye Movement Sleep), που καταλαμβάνει περίπου το 20% με 25% του συνολικού χρόνου του ύπνου και συνοδεύεται από έντονη ονειρική δραστηριότητα.
Πώς όμως εξηγείται αυτή η φαινομενικά «παράδοξη» κίνηση των ματιών -παράδοξη γιατί κατά το στάδιο αυτό του ύπνου παρατηρείται μια κατά τα άλλα σχεδόν πλήρης απουσία μυϊκής δραστηριότητας; Εξυπηρετεί κάποιο σκοπό ή είναι απλώς τυχαία; Τα τελευταία πενήντα χρόνια οι νευροεπιστήμονες έχουν επιχειρήσει να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα προτείνοντας διάφορες θεωρίες, όπως ότι η κίνηση αυτή χρησιμεύει για να λιπαίνει τα μάτια ή ακόμη και για να «κρατά ζεστό» τον εγκέφαλο! Αλλά μέχρι σήμερα καμία από τις θεωρίες αυτές δεν είχε καταφέρει να θεωρηθεί επαρκώς πειστική. Μια νέα πρόσφατη μελέτη όμως, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Brain», υποστηρίζει ότι δεν χρειάζεται να αναζητούμε περίπλοκες εξηγήσεις, γιατί απλούστατα η απάντηση βρίσκεται μπροστά στα... μάτια μας: κατά τη φάση REM του ύπνου, δηλαδή για περίπου δέκα λεπτά τέσσερις με πέντε φορές στη διάρκεια της νύχτας, τα μάτια μας «σκανάρουν» τις σκηνές που βλέπουμε στα όνειρά μας και κάνουν τις κινήσεις που θα έκαναν εάν τις ίδιες σκηνές τις βλέπαμε ενώ είμαστε ξύπνιοι!
Οι συγγραφείς της έρευνας, ερευνητές στο νοσοκομείο Πιτιέ-Σαλπετριέρ του Παρισιού, κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα μελετώντας πενήντα έξι ασθενείς που έπασχαν από διαταραχή συμπεριφοράς του ύπνου REM (Rem Sleep Behaviour Disorder ή RBD), μια γνωστή διαταραχή του ύπνου η οποία χαρακτηρίζεται από αδυναμία καταστολής του μυϊκού τόνου, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να κάνουν εκούσιες κινήσεις στον ύπνο τους, όπως π.χ. να κλοτσούν, να αναπηδούν, να βγάζουν κραυγές, να απλώνουν τα χέρια τους για να γραπώσουν κάτι ή για να πιαστούν από κάπου, «μιμούμενοι» τις κινήσεις που κάνουν στα όνειρά τους.
Η μελέτη αυτής της παθολογίας του ύπνου «αποτελεί ένα πραγματικό παράθυρο στα όνειρα• είναι σαν να βλέπεις τους υπότιτλους σε μια ταινία» όπως χαρακτηριστικά λέει η νευρολόγος Isabelle Arnulf, βασικό μέλος της ερευνητικής ομάδας που διεξήγαγε την έρευνα και μία εκ των συγγραφέων του σχετικού άρθρου.
Η Arnulf και οι συνεργάτες της κατέγραψαν με τη βοήθεια ηλεκτροδίων τις οφθαλμικές κινήσεις των πενήντα έξι ασθενών αλλά και αυτές δεκαεφτά φυσιολογικών ατόμων, ενώ ταυτόχρονα βιντεοσκοπούσαν τη συμπεριφορά τους καθώς κοιμόντουσαν. Στη συνέχεια συνέκριναν τον τρόπο που κινούνταν τα μάτια των ατόμων στις δύο ομάδες προκειμένου να διαπιστώσουν εάν υπήρχαν διαφορές. Και αφού εξακρίβωσαν ότι δεν υπήρχαν καθόλου τέτοιες διαφορές, κατόπιν αντιπαρέβαλαν τις κινήσεις των ματιών με τις κινήσεις του σώματος των ατόμων με διαταραχή RBD, για να διαπιστώσουν αν μεταξύ τους υπήρχε κάποια αντιστοιχία. Και πάλι είδαν «συμμετρία».
Για παράδειγμα, μια γυναίκα που είχε ονειρευτεί ότι φιλούσε κάποιον στα αριστερά της, είχε στρέψει το βλέμμα της προς τα αριστερά• ένας άντρας που είχε ονειρευτεί ότι ανέβαινε μια σκάλα, κινούσε τα μάτια του πάνω-κάτω για να ελέγξει πόσο ψηλά έχει φτάσει• και ένας άλλος που είχε δει στον ύπνο του ότι τον κυνηγούν λιοντάρια, έστρεφε συνεχώς το βλέμμα του προς τα πίσω.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα νέα αυτά δεδομένα αποτελούν μια σαφή ένδειξη ότι οι κινήσεις που κάνουν τα μάτια μας όταν κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Απεναντίας, απ' ό,τι φαίνεται, τα μάτια μας κινούνται επειδή «βλέπουν» ό,τι ονειρευόμαστε, όπως ακριβώς θα έκαναν αν ήμασταν ξύπνιοι. Με άλλα λόγια, τα μάτια μας είναι οι «θεατές» των ονείρων μας.
Του Σπύρο Μανουσέλη
Πηγή: Ελευθεροτυπία (19/6/10)
--------------------------------
Επαγγελματικός προσανατολισμός με…τομογράφο!
ΛΟΝΔΙΝΟ. Μια εναλλακτική πρόταση για το πώς θα πρέπει κάποιος να δρομολογήσει την καριέρα του και να λάβει σημαντικές επαγγελματικές αποφάσεις κάνουν ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. Όπως υποστηρίζουν, για να λάβει κάποιος μια απόφαση που αφορά το επαγγελματικό του μέλλον δεν χρειάζεται να μιλήσει με ειδικούς στον επαγγελματικό προσανατολισμό και να αναλωθεί σε συνεντεύξεις. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι μια τομογραφία στον εγκέφαλό του, η οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα δείξει ποια είναι τα ταλέντα του και ικανότητές του.
Οι ερευνητές ονομάζουν τη μέθοδο «ψυχομετρική αξιολόγηση» και υποστηρίζουν ότι μπορεί να αποκαλύψει τόσο τις φυσικές ικανότητες κάποιου ατόμου (π.χ. αν «πιάνουν» τα χέρια του) όσο και τις πνευματικές. Κατέληξαν στη θεωρία τους πραγματοποιώντας τομογραφίες εγκεφάλου σε 6.000 άτομα, τα οποία υπέβαλαν στη συνέχεια σε γνωσιακά τεστ και συνέκριναν τα αποτελέσματα των τεστ με τις τομογραφίες τους.
Πηγή: Βήμα Science (25/7/10)
--------------------------------
Τα επιθετικά σκυλιά ίσως πάσχουν από... κατάθλιψη
ΛΟΝΔΙΝΟ. Μια διαφορετική εκδοχή για τη συμπεριφορά των σκύλων που επιτίθενται ή ακόμη και δαγκώνουν εμφανίζει μια νέα έρευνα. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Σαραγόσα στην Ισπανία υποστηρίζουν ότι τα σκυλιά που εμφανίζουν τέτοια συμπεριφορά δεν είναι απαραίτητα επιθετικά από τη φύση τους, αλλά μπορεί να υποφέρουν από κατάθλιψη. Οι ερευνητές μελέτησαν κατοικίδια σκυλιά που είχαν τέτοια επιθετική συμπεριφορά και διαπίστωσαν ότι είχαν πολύ χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης στον εγκέφαλο, της χημικής ουσίας που βοηθά τα σκυλιά να είναι ήρεμα και ευτυχισμένα. Επιπλέον τα σκυλιά που ελέγχθηκαν, είχαν επίσης αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης, της ορμόνης του στρες. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η ανακάλυψή τους πιθανόν είναι να οδηγήσει σε νέες θεραπείες για την επιθετικότητα των σκύλων και ίσως στην ανάπτυξη κάποιου φάρμακου, ενός Ρrozac για σκύλους...
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι τα ευρήματα της έρευνάς τους υποδεικνύουν ότι προτού κάποιος προχωρήσει στην ευθανασία ενός σκύλου που εμφανίζει επιθετική συμπεριφορά (η συνήθης τακτική), καλό θα είναι να ελέγξει την πιθανότητα της κατάθλιψης. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι τα συμπτώματα κατάθλιψης ενός σκύλου αντιμετωπίζονται σχετικά εύκολα με τη βοήθεια εκπαιδευτών. Βέβαια πέρα από τις συμβουλές ειδικών, είναι δεδομένο ότι αν το κατοικίδιο δεν μένει πολλές ώρες μόνο του, ο κάτοχός του το βγάζει συχνά βόλτα και γενικά ασχολείται μαζί του, η ψυχολογική του κατάσταση θα είναι πολύ καλή.
Πηγή: Βήμα Science (25/7/10)
--------------------------------
Τα νυχτοπούλια της Νέας Υόρκης δουλεύουν όταν η πόλη κοιμάται
Aντί να ξενυχτάνε στα μπουζούκια και στα κλαμπ όπως οι συνομήλικοι τους Έλληνες, νεαροί Αμερικανοί που κοιµούνται λίγες ώρες ή τους αρέσει το ξενύχτι, βρήκαν τρόπο να χρησιµοποιήσουν τις βραδινές ώρες δηµιουργικά. Αυτοχαρακτηρίστηκαν «Τα νυχτοπούλια της Νέας Υόρκης»και δείχνουν τον δρόµο… σε όσους θέλουν να τους ακολουθήσουν.
Μετά το πανεπιστήµιο, οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε ό,τι µπορούμε για να αποφύγουμε τα ξενύχτια µελέτης. Όµως για κάποιους, ακόµα και µετά την αποφοίτηση οι ώρες κοντά στο ξηµέρωµα είναι οι πιο παραγωγικές. Αυτό ακριβώς οδήγησε την Άµπερ Λάµπκε και τον Άλαν Γκρινστάιν να ξεκινήσουν τα «Νυχτοπούλια της Νέας Υόρκης», µια οµάδα µελέτης για επιχειρηµατίες και προγραµµατιστές software που συγκεντρώνονται κάθε Τρίτη στις 10 το βράδυ έως τις 4 τα ξηµερώµατα. «Ο σκοπός µας είναι να µαζευόµαστε, να δηµιουργούµε, να εµπνέει ο ένας τον άλλον, να ανταλλάσσουµε απόψεις και να προχωράµε τη δουλειά µας», λέει η Λάµπκε. «Είναι έξι ώρες δηµιουργικού χρόνου και ο καθένας µας βρίσκεται ανάµεσα σε άλλους δηµιουργικούς ανθρώπους κάνοντας συναρπαστικά πράγµατα».
Αν και οι συναντήσεις τους άρχισαν µόλις τον Απρίλιο, η τάση εξαπλώθηκε γρήγορα, µε παρόµοιες εβδοµαδιαίες συγκεντρώσεις σε καµιά δεκαριά άλλες πόλεις µεταξύ των οποίων το Σαν Φρανσίσκο, η Βοστώνη, η Στοκχόλµη και η Μελβούρνη. Στη Νέα Υόρκη περίπου 20 άτοµα εξοπλισμένα µε λάπτοπ και καφεϊνούχα ποτά συγκεντρώνονται σε ένα γραφείο και περνάνε µια νύχτα δουλειάς. Κάποιοι όπως ο Γκρινστάιν, επικεφαλής σχεδιασμού στο βίντεο-site Βlip.tv, είναι εκεί για να εργαστούν πάνω σε κάποια μικρά κομμάτια της δουλειάς που δεν πρόλαβαν στη διάρκεια της ηµέρας. Άλλοι, όπως ο Μπραντ Σµιθ, συνιδρυτής του Virb, µιας υπηρεσίας που βοηθά όσους θέλουν να δημιουργήσουν γρήγορα ιστοσελίδες, βρίσκονται εκεί για να απαντήσουν στην ηλεκτρονική αλληλογραφία τους που έχει συσσωρευτεί τις προηγούμενες ημέρες.
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες βουλιάζουν στις πολυθρόνες και βυθίζονται στις σκέψεις τους μπροστά στις οθόνες. Όµως κάποιοι µιλούν, κάποιοι ακούν µουσική και κάποιοι άλλοι µοιράζονται φαγητό. Οι συµµετέχοντες µιλάνε για ένα πνεύµα συνεργασίας και συντροφικότητας που υπάρχει όλη τη νύχτα, κάτι που συχνά δεν υπάρχει στη διάρκεια της ηµέρας στα γραφεία. «Επίσης, ανταλλάσσουµε δεξιότητες», εξηγεί ο Τζόναθαν Βέγκενερ που δηµιουργεί εφαρµογές για κινητά. «Κάτι που µπορεί εµένα να µου πάρει τρεις ώρες ο διπλανός µου µπορεί να το φτιάξει σε δύο λεπτά». Η οµάδα ξεκίνησε µε ένα µήνυµα του Γκρινστάιν στο Τwitter τον Απρίλιο, µε το οποίο ρωτούσε αν ενδιαφέρεται να πάρει κάποιος µέρος σε µια οµάδα εργασίας. «Στο σπίτι χαζεύω, µε παίρνει ο ύπνος, ανοίγω τηλεόραση και καθυστερώ χωρίς να κάνω τίποτα από όσα θέλω», εξηγεί. «Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να υπάρχουν και άλλοι που να έχουν το ίδιο πρόβληµα. Και έτσι καταλήξαµε να μετατρέψουμε τα άσκοπα ξενύχτια σε δηµιουργία».
Πηγή: Τα Νέα (New York Times) (28/7/10)
-----------------------
«ΠΡΩΤΑ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ!»
Η ελπίδα του ανθρώπου που πνίγεται και η «παράσταση νίκης» έχρισαν τον κατ’ ουσίαν Γιωργάκη πρωθυπουργό ανεξέλεγκτο. Το ότι η παντοδυναμία του ήταν ψευδεπίγραφη (και η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ φευγαλέα: το screen story που καλύπτει μια μορφή άτυπης συγκυβέρνησης, και αυτής υπό επιτροπείαν) ήταν ολοφάνερο ήδη κατά την πρώτη on line συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβουλίου, φτιαγμένου κατά το ήμισυ στο παιδικό δωμάτιο του Γιωργάκη και κατά το ήμισυ στην πίσω αυλή της διαπλοκής. Κανείς ωστόσο δεν ήθελε να φανταστεί την απόλυτη διάψευση, το γενικό ψεύτισμα που ακολουθούσε…
Οι μετονομασίες θα έφταναν βέβαια: Τα υπουργεία «δια βίου μάθησης», «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», «προστασίας του πολίτη» μετονόμασαν, αντιστοίχως, την προέλαση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, τη μετατροπή του Πρωθυπουργικού Γραφείου σε οφθαλμό ος τα πανθ’ ορά (μεταφορά της ηλεκτρονικής παρακολούθησης στο επίπεδο της διακυβέρνησης δηλαδή) και τη γενικευμένη καταστολή… Τα ονόματα είναι κρίσιμη υπόθεση: από κει αρχίζει το ψέμα.
Κι έπειτα γενικεύεται: Η μνήμη, σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να εξαλειφθεί και ή απλώς να ξεχάσουμε (και να ξεχαστούμε) ή, ακόμη καλύτερα, να δεχτούμε το εμφύτευμα άλλης μνήμης, πλαστής. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι το αποτέλεσμα τέτοιας επέμβασης: θα συνεχίσω να το λέω, γιατί η «επιχείρηση Λήθη», πολλώ μάλλον η εμφύτευση ψεύτικης Μνήμης, βρίσκεται στο επίκεντρο του μεταμοντέρνου κυβερνο-πραξικοπήματος.
Που ήταν πια επί θύραις αφ’ ης στιγμής η ανάρρηση του Γιωργάκη στον κομματικό θρόνο είχε επιτευχθεί μέσω της διάλυσης της ίδιας της έννοιας του εκλογικού σώματος κι εντέλει της απαξίωσης του νεωτερικού θεσμού του πολιτικού κόμματος. Αναμενόμενο ήταν να αχρηστευθεί κι η Βουλή, ως συμβολική διαδικασία έστω: Το δημοκρατικό «παράδειγμα» ξεθώριαζε, η κοινωνία καλυπτόταν αργά και σταθερά από ένα ψηφιακό νέφος αερολογίας, μέσα στο οποίο σπινθήριζαν ιδέες περί «πράσινης ανάπτυξης». Γελάσαμε, θυμώσαμε, γελάσαμε πάλι: παραήταν κωμική η πρόταση να βουλεύονται οι πολίτες μέσω Διαδικτύου την ίδια ώρα που κανενός η βούληση δεν μετρούσε ούτε συνέκλινε με τη βούληση άλλου, μια και καθένας σερφάριζε στην Πνύκα μόνος του κι αλλάζοντας πίστα. Όμως αυτό το ψηφιακό νέφος ψεύδους δεν διέβρωνε μόνον τη σφαίρα του συμβολικού: υπό διωγμόν βρισκόταν η ίδια η πραγματικότητα, καθώς και η δεδομένη άλλοτε, εγγυημένη ώς χθες δυνατότητα καθενός να σκέπτεται, να αντιδρά, να μιλάει. Ώσπου, μέσω του ψεύδους, πίσω απ’ τα ψέματα-η κοινωνία βρέθηκε σε «κατάσταση πολέμου»: Όσον αφορά τη γενική συνθήκη, θυμίζει όντως τη φυσική κατάσταση όπως την είδε σ’ εφιάλτη ο Hobbes. Τα πυρά είναι πραγματικά-καταπάνω μας. Όταν τα κανάλια πέτυχαν πια να μουδιάσουμε, τα αναγκαία, υποτίθεται, μέτρα, εκφωνήθηκαν υπό μορφήν διαγγέλματος. Και δεν μπορούμε να πούμε καν ότι τα ψέματα τελείωσαν.
Του Γιώργου Κοροπούλη
Πηγή: Κοντέινερ (Απρίλιος 2010)
---------------------------------
Η ΣΑΡΛΟΤ ΡΑΜΠΛΙΝΓΚ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΤΑ 64
«Στους ρόλους ανάβω τον διακόπτη του αρπακτικού»
[…]
«Υπάρχουν πράγµατα που όταν είσαι νέα είναι εκνευριστικά και πρέπει να τα ξεπεράσεις. ‘Οταν όµως µεγαλώνεις δεν σε ενοχλούν, δεν χρειάζεται να είσαι ανταγωνιστική και γίνεσαι σοφότερη. Είναι καλό αυτό», λέει η αγγλίδα ηθοποιός στην εφηµερίδα «Sunday Τimes».
[…]
«Αν είµαι ακόµα στα πράγµατα δουλεύοντας τη µεστωµένη ηλικία µου, αυτό είναι πανίσχυρη αίσθηση. Μάλλον δουλεύω αρκετά πάνω σε αυτό, αλλά είναι ένα ζήτηµα που δεν πρέπει να το ερευνάς σε βάθος. Τα πάντα σήµερα πρέπει να είναι διάφανα. Όλοι πρέπει να ξέρουν τα πάντα για όλους. Αυτό δεν είναι σωστό. Αν δεν έχεις κάποιο µυστήριο στη ζωή σου, δεν µπορείς να ονειρεύεσαι. Τώρα πια όσοι φαντασιώθηκαν µαζί µου θέλουν να µάθουν από πού πηγάζει αυτή η αύρα. Δεν τους νοιάζουν οι λεπτοµέρειες. Φυσικά και λειτουργώ όπως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Αλλά αυτό που θέλετε, είναι η ψευδαίσθηση του σεξ», λέει η Σάρλοτ χαµογελώντας υπαινικτικά.
[…]
«Δεν είµαι κάποια ειδική του σεξ, αλλά κάτι υπάρχει πάνω µου - το έχω δει να βγαίνει στην οθόνη - που εκπέµπει αυτό το ζωώδες ένστικτο.
Συµβαίνει σε όλους όταν πηγαίνουν σε ένα πάρτι και είναι έτοιµοι για φλερτ και ανάβουν τη σεξουαλικότητά τους. Αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ σε έναν ρόλο. Ανάβω τον διακόπτη του αρπακτικού».
[…]
Δεν θέλω να παντρευτώ ξανά. Προτιµώ να είµαι η ερωµένη του άντρα που αγαπώ παρά η σύζυγός του».
Της Έφης Φαλίδα
Πηγή: ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ (Τα Νέα, 10/2/2010)
---------------------------------
Έγνοια για την αληθινή ζωή
Στο βιβλίο σας* αναφέρετε συνάντηση με ιμάμη που δραστηριοποιείται στη Γερμανία και δηλώνει «συμπαθών του Μπιν Λάντεν», επειδή εκείνος «πολεμά την τρομοκρατία της Δύσης». Πρόκειται για κλασική περίπτωση κατηχητή του μίσους;
«Πράγματι σ'αυτή την κατηγορία ανήκει. Αυτοί οι κήρυκες αντιπροσωπεύουν μια ακραία παραλλαγή του Ισλάμ, κατά κανόνα είναι νέοι, διαθέτουν εξαιρετική ευφράδεια και γνώση της εκάστοτε γλώσσας της χώρας που ζουν και συνήθως σχηματίζουν πυρήνες εκτός του οργανωμένου Ισλάμ, δηλαδή εκτός τεμενών. Δεν έχουν κάνει σπουδές Θεολογίας και απλοποιούν σε απίστευτο βαθμό τη διδασκαλία του Ισλάμ, κάτι που βρίσκει απήχηση κυρίως στη νεολαία. Εχουν πολύ μεγάλο δυναμικό κινητοποίησης κι αυτό είναι που τους καθιστά τόσο επικίνδυνους. Αυτοί οι ιμάμηδες παρερμηνεύουν τα θρησκευτικά νοήματα σε πολιτικές ιδέες. Ισχυρίζονται πως το Ισλάμ υπέστη επιρροές και χειραγώγηση κατά τη διάρκεια της 1.400 χρόνων ιστορίας του και επιδιώκουν την επιστροφή στην πρωταρχική κατάσταση της "χρυσής εποχής"».
Ομως εξτρεμιστής δεν γίνεται κανείς από τη μια μέρα στην άλλη!
«Αρχικώς, επρόκειτο για νεαρούς άντρες που αντιμετώπιζαν κρίση ταυτότητας αναζητώντας το πνευματικό στοιχείο στη ζωή τους. Κι αν σ'αυτή τη φάση της ζωής τους συναντήσουν ακραίων πεποιθήσεων χαρισματικά άτομα, που τους συστήνουν ανάλογα βιβλία, αρχίζει η διαδικασία που οδηγεί σε ριζοσπαστικές οδούς. Μερικοί απ'αυτούς ταξιδεύουν στη Σαουδαραβία, σπουδάζουν εκεί λίγα χρόνια λίγα πράγματα και επιστρέφουν σκληροπυρηνικοί πλέον».
Και πώς γίνονται οι επαφές τους με τον κόσμο;
«Κυρίως στον δρόμο, είναι "streetworkers". Κάνουν διαλέξεις για θέματα που ενδιαφέρουν τις καινούριες γενιές, όπως προβλήματα μόρφωσης και εκπαίδευσης ή νεανική εγκληματικότητα. Οταν οι επαφές εδραιωθούν, καλλιεργούνται συστηματικά και κάποια στιγμή μπαίνουν στο κυρίως θέμα. Οταν κάποιος δηλώνει δημοσίως συμπάθεια για τον Μπιν Λάντεν και θεωρεί "χρέος όλων των μουσουλμάνων να υποστηρίξουν την τζιχάντ στο Αφγανιστάν", όταν αντιμετωπίζει το σύνολο των μουσουλμανικών ενοριών και συλλόγων ως "αποστάτες" και τους προσάπτει ότι δεν είναι σωστοί μουσουλμάνοι, τότε εγώ προσωπικά συμπεραίνω ότι αυτό το άτομο έχει σκοπό τη "στράτευση" νεαρών. Αυτό μαρτυρούν και οι περιπτώσεις του βομβιστή με τη βαλίτσα ή της γνωστής ομάδας του Ζάαρλαντ».
Πού βασίζεται η δική σας εμπειρία για την εξαγωγή τέτοιων συμπερασμάτων;
«Διεξήγαγα δεκάδες συνεντεύξεις και εκατοντάδες ανεπίσημες συζητήσεις με ιμάμηδες, όχι όμως για να συμπεριλάβω τα στοιχεία σε κάποια αντιπροσωπευτική μελέτη. Σκοπός μου είναι να επιτρέψω πρώτες ματιές σ'έναν επιστημονικώς εντελώς άγνωστο τομέα και να δημιουργήσω κλίμα για διάλογο.
Οι μουσουλμανικές ενορίες θα μπορούσαν κατ'αρχάς να ευαισθητοποιηθούν όσον αφορά τέτοιου είδους "ψιθύρους". Γι' αυτό όμως χρειάζονται ιμάμηδες που μιλούν τη γλώσσα της χώρας όπου βρίσκονται και που θα πατούν και με τα δύο πόδια σταθερά στην κοινωνία της και θα γνωρίζουν τα προβλήματά της και τού ποιμνίου τους μέσα σ' αυτήν. Στα τεμένη συναντά κανείς κατά 75% παραδοσιακούς-συντηρητικούς ιερωμένους, που αντιτίθενται στις ταχείες μεταρρυθμίσεις και συντηρούν παραδοσιακά μοντέλα κατανομής ρόλων π.χ. στις σχέσεις άντρα- γυναίκας. Εγώ τους αποκαλώ "Πρώσους" μεταξύ των ιερωμένων.
Οι αξίες που εκπροσωπούν είναι αφοσίωση στους ανωτέρους, όποιοι κι αν είναι, πατριωτισμός, θρησκευτική ανοχή, φόβος για τον Θεό και μια θετική στάση προς το κράτος. Ζούν στους θύλακές τους, δεν μιλούν τη γλώσσα της χώρας που ζουν και κατά κανόνα έχουν αποδεχτεί τη θέση με κίνητρο τα χρήματα. Δεν κατανοούν ότι ο ρόλος ενός ιμάμη είναι διαφορετικός σε μια κεντροευρωπαϊκή χώρα απ' ό,τι στην Τουρκία».
Δηλαδή;
«Σε πολλές ισλαμικές χώρες τα τεμένη είναι αμιγώς χώροι προσευχής• μετά τη λειτουργία οι πόρτες κλειδώνουν. Στη Γερμανία π.χ. τα τεμένη είναι πολύ-λειτουργικά: διαθέτουν βιβλιοθήκες, μπιστρό και οργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις. Εδώ ένας ιμάμης έρχεται αντιμέτωπος με συζυγικά προβλήματα, έριδες διαζυγίου, ζητήματα διαπαιδαγώγησης. Αυτός ο σημαντικός ρόλος γεφύρωσης κοινωνιών και θρησκειών παραμένει ξένος για όσους δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα της χώρας που ζούν οι πιστοί.
Αυτό θα μπορούσε ν' αντιμετωπιστεί με επιμορφωτικά σεμινάρια, που θα τονώνουν την ανάγκη για ένταξη στην εκάστοτε κοινωνία και οπωσδήποτε με μορφωμένους, προοδευτικούς ιερωμένους που θα έχουν καλύτερη πρόσβαση και στη νεολαία. Τότε θ' αποφευχθούν και οι διαρροές ατόμων ακαδημαϊκού επιπέδου, που αποστασιοποιούνται από τους κύκλους των τεμενών και χάνουν την επαφή με τις μουσουλμανικές βάσεις και ρίζες τους.
Στο Οσναμπρικ προγραμματίζεται να ξεκινήσει το 2012 ένα μουσουλμανικό ινστιτούτο, στο οποίο θα διδάσκεται ισλαμική θεολογία. Φυσικά αυτό το παράδειγμα δεν θα βρει μιμητές χωρίς συγκρούσεις, αφού όλο το ζήτημα αφορά την επιρροή από πλευράς "μητρικού κράτους". Χρειαζόμαστε μια διαρκή επαφή μ' ένα Ισλάμ που θα χειραφετηθεί απέναντι στις χώρες καταγωγής και θα προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Χρειάζεται συνεργασία μουσουλμάνων με τις αρχές της χώρας διαβίωσης και ώρες σοβαρής θρησκευτικής διδασκαλίας, που θα αφήνουν ελεύθερο χώρο για επί της ουσίας έκφραση αποριών, άσκηση δημιουργικής κριτικής και τη συνειδητή εδραίωση θρησκευτικών θέσεων».
Της Όλγας Κολιάτσου
Πηγή: Πλανήτης Γη (Ελευθεροτυπία, 6/4/2010)
* Rauf Ceylan «Die Prediger des Islam. Imame- Wer sind sie und was sie wirlklich wollen» («Οι κήρυκες του Ισλάμ. Ιμάμηδες - ποιοι είναι και τι θέλουν πραγματικά») εκδ. Herder, Freiburg, 192 σελίδες, 13 ευρώ.
---------------------------------
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΟΥ ΤΑΙΝΙΑΣ
«Το χρήμα είναι καταστροφή»
Το χρήμα είναι μια πολύ παράξενη εφεύρεση. Τόσο σημαντική μεν όσο η γραφή, αλλά που μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επιβλαβής για τον άνθρωπο.
[…]
Δεν θα ήθελε όμως και ο ίδιος να γίνει πλούσιος; «Βεβαίως, αλλά μόνο για να μπορώ να κάνω τις παραγωγές των ταινιών μου», απαντά. «Κατά τα άλλα, δεν έχω ανάγκη να έχω ούτε τρία σπίτια ούτε σκάφος ούτε ιδιωτικό αεροσκάφος. Ανακάλυψα πως υπάρχουν ρολόγια που κοστίζουν 150.000 ευρώ. Το πρόβλημα είναι ότι λέει την ώρα ακριβώς και ένα που κοστίζει 60 ευρώ».
[…]
«Το Χόλιγουντ είναι ο παράδεισος για έναν σκηνοθέτη», συνεχίζει. «Μπορεί, όμως, να μετατραπεί και σε κόλαση. Για πολλούς συναδέλφους μου δε, αποδείχτηκε καταστροφή. Εγώ πήγα στο Χόλιγουντ χωρίς να πάω. Τα γυρίσματα των ταινιών μου στο Χόλιγουντ τα έκανα με γαλλικά συνεργεία και τις μόνταρα στη Γαλλία.
Της Μαίρης Αδαμοπούλου
Πηγή: Ορίζοντες (ΤΑ ΝΕΑ, 6/4/2010)
---------------------------------
«Φερεγγυότητα, το πρόβλημα της Ελλάδας»
Τα μέτρα του ΔΝΤ είναι ταυτόχρονα και μαλακότερα και σκληρότερα απ' αυτά που προτείνει η Ευρωπαϊκή Ενωση, υποστηρίζει σε συνέντευξή του στην «Ε» ο διευθυντής του European Policy Studies, Ντάνιελ Γκρος. Ταυτόχρονα, επισημαίνει ότι η προσφυγή της Ελλάδας στα χρήματα που έχει θέσει στη διάθεσή της η Ε.Ε. και το ΔΝΤ ισοδυναμεί στην ουσία με διακήρυξη πτώχευσης και θα οδηγήσει τα spreads στα ύψη! Τέλος, πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να πεισθούν οι αγορές για την ικανότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει τα μέτρα είναι να συγκαλέσει ένα Εθνικό Συμβούλιο όπου όλοι -κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κυρίως συνδικάτα- θα συμφωνήσουν ομόφωνα στα μέτρα.
«Η άποψη, σύμφωνα με την οποία το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα επιβάλει σκληρότερα μέτρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι σωστή και ταυτόχρονα λανθασμένη», λέει. «Το ΔΝΤ είναι μαλακότερο από την Ευρωπαϊκή Ενωση διότι θεωρητικά η Ε.Ε. ζήτησε μέτρα πολύ σκληρότερα απ' αυτά που ζητάει το ΔΝΤ -ζήτησε μείωση του ελλείμματος κατά 4% φέτος και 3% του χρόνου. Το ΔΝΤ δεν έχει ποτέ του ζητήσει από οποιαδήποτε χώρα τέτοια δραστικά μετρα. Από την άλλη πλευρά η Ε.Ε. θέτει τους στόχους, η Ελλάδα παρουσιάζει το πρόγραμμα μείωσης και οι Ευρωπαίοι πάνε ήσυχοι σπίτια τους. Και αν δεν πετύχει η Ελλάδα τους στόχους... δεν συμβαίνει τίποτα! Το ΔΝΤ, αντίθετα, θα έλεγε ότι οι στόχοι που έχει θέσει η Ελλάδα στα πλαίσια του Προγράμματος Σταθερότητας δεν είναι αξιόπιστοι. Διότι πολλά από τα μέτρα που έχουν ληφθεί δεν είναι αποτελεσματικά. Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ θα προτείνει συγκεκριμένα και ρεαλιστικά μέτρα έτσι ώστε να υπάρξουν αποτελέσματα. Τα μέτρα που θα προτείνουν θα είναι αποτελεσματικά και εφαρμόσιμα».
Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι από τη στιγμή που θα προσφύγει στο πακέτο βοήθειας τα spreads θα πέσουν. Εσείς τι πιστεύετε;
«Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Μια προσφυγή της Ελλάδας στο πακέτο βοήθειας θα ισοδυναμούσε με επίσημη αποδοχή ότι η χώρα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνησή σας διστάζει να κάνει χρήση του πακέτου. Η παροχή μιας σημαντικής επίσημης βοήθειας τείνει να ανεβάζει το ρίσκο των δανειστών (και συνεπώς τα επιτόκια που ζητούν οι αγορές) καθ' όσον η εξόφληση των χρεών που δίνονται από κρατική χρηματοδότηση έχει προτεραιότητα σε σχέση με τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα -κάτι που ασφαλώς σημαίνει ότι οι ιδιώτες χρηματοδότες τώρα με τα κρατικά πακέτα βοήθειας κινδυνεύουν να πάρουν ακόμα λιγότερα χρήματα πίσω σε περίπτωση πτώχευσης».
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για να πέσουν τα spreads?
«Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τα spreads και τα υψηλά επιτόκια. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η φερεγγυότητα. Οι Ελληνες δεν αποταμιεύουν, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν το έλλειμμα. Θα πρέπει να βασίζονται στις αποταμιεύσεις των ξένων και όταν αυτοί πουν στοπ, τελείωσε και η Ελλάδα. Ο δανεισμός στην Ελλάδα θυμίζει τους subprime δανειστές στις ΗΠΑ. Μπορούσαν να επιβιώνουν στον βαθμό που επαναχρηματοδοτούσαν τα δάνειά τους -όταν δεν μπορούσαν πια να το κάνουν, κήρυξαν χρεοκοπία!».
Ωραία, πείτε μου λοιπόν, τι θα πρέπει να κάνει το ελληνικό κράτος;
«Σε γενικές γραμμές, η κυβέρνηση θα έπρεπε να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να προχωρήσει σε άμεση και δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών. Επίσης δεν αρκεί η κυβέρνηση να διακηρύξει αυτά τα μέτρα, αλλά θα πρέπει να υπάρχει και η ρητή συμφωνία της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων».
Οι προβλέψεις σας;
«Η κρίση θα συνεχιστεί, θα γίνεται συνεχώς οξύτερη, η οικονομία θα κάνει βουτιά και αργότερα ή νωρίτερα η χώρα θα κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν υπάρχει η βούληση στην Ελλάδα από την αντιπολίτευση και από τα συνδικάτα να συμφωνήσουν στα μέτρα που είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της χώρας. Οσον αφορά τώρα μέτρα όπως η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ή η μερική χρεοκοπία, -όλα αυτά τα μέτρα μπορούν να αποδώσουν μόνο αν πειστούν οι αγορές ότι τα βαθύτερα προβλήματα της οικονομίας έχουν λυθεί. Διότι αν, αντίθετα, αυτές οι ενέργειες ερμηνευτούν ως ένας τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα προσπαθεί να εξαπατήσει τους δανειστές της, τα μέτρα αυτά δεν θα είναι αποτελεσματικά».
Του Τάκη Μίχα
Πηγή: Πλανήτης Γη (Ελευθεροτυπία, 26/4/2010)
---------------------------------
Ξαναβρίσκοντας την πατρίδα
Του Αγίου Γεωργίου ανήμερα, 2010. Ο Έλληνας πρωθυπουργός από το Καστελλόριζο, από την εσχατιά της ελληνικής επικράτειας, ανακοίνωσε την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το πιστόλι που ο ίδιος είχε βάλει στο τραπέζι εκπυρσοκρότησε.
Η εκπυρσοκρότηση μπορεί να καταλήξει σε αυτοχειριασμό ή αυτοτραυματισμό, θα το νιώσουμε• μπορεί, όμως, να εκληφθεί και σαν πιστολιά του αφέτη, σαν σινιάλο για εκκίνηση. Βεβαίως, μπορεί να σημαίνει και τα δύο: ο πυροβολών αφέτης τραυματίζεται καίρια και οι δρομείς ξεχύνονται στην κούρσα.
Ποια είναι η κούρσα; Ποιοι οι δρομείς; Ποιο το τέρμα και ποιο το έπαθλο; Κούρσα είναι η Ζωή Μετά Το ΔΝΤ, μετά την πτώχευση. Δρομείς, οι Έλληνες, όλοι ή σχεδόν όλοι. Τέρμα και έπαθλο η διάσωση της κοινωνίας και της χώρας.
Είπαμε ότι, σύμφωνα με ένα σενάριο, ο αφέτης αυτοτραυματίζεται, εξουδετερώνεται.
Πράγματι, το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το σημείο, παρ’ ότι προσπαθεί ακόμη να διατηρήσει κάποια εξουσία, υπό το φως των ραγδαίων εξελίξεων φαίνεται να εξουδετερώνεται: εφ’ εξής χάνει τον έλεγχο των κινήσεων, χάνει τη δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών και πολύ σύντομα, καθώς ο πολιτικός χρόνος πια έχει πυκνώσει πρωτόγνωρα, θα χάσει την ανοχή του κοινωνικού σώματος, θα χάσει και τα τελευταία ίχνη πολιτικής νομιμοποίησης.
Οι δρομείς έχουν φύγει μπροστά, σε κούρσα αντοχής, σε Μαραθώνιο, σε μια κούρσα που απαιτεί όχι μόνο φυσική αντοχή, αλλά και στρατηγική, σχέδιο, τακτική, σθένος – σθένος και πίστη προ πάντων.
Οι δρομείς είμαστε όλοι εμείς, όλοι όσοι παραμένουμε σε τροχιά ζωής με αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα, αλληλέγγυοι και μοντέρνοι, με συναίσθηση ιστορίας, με υπερηφάνεια για την κοινότητα, με έγνοια για την πατρίδα, με ευθύνη για τις επερχόμενες γενιές: αυτά μάς ενώνουν, αυτά που λησμονήσαμε και υποτιμήσαμε και χλευάσαμε. Μόνο αυτά μπορούν να μάς κρατήσουν ζωντανούς, να μάς εμπνεύσουν και πάλι για μια καινούργια αρχή. Αυτά είχαμε, αυτά έχουμε: αυτή η πατρίδα δεν πουλιέται, δεν χάνεται.
Του Nίκου Γ. Ξυδάκη
Πηγή: ΣΧΟΛΙΟ (Καθημερινή, 24/4/2010)
---------------------------------
Μια ομιλία καρτ ποστάλ
[…]
Μετά το τέλος της ομιλίας, ακολούθησαν αγκαλιές και ασπασμοί. Πολλά παιδάκια, κάποια με παραδοσιακές στολές, αυθορμήτως περικύκλωσαν τον πρωθυπουργό, του πρόσφεραν λουλούδια (μια τυποποιημένη ανθοδέσμη και όχι αγριολούλουδα του νησιού) κι εκείνος δεν άφησε κανένα που να μην το αγκαλιάσει, να μην το φιλήσει, να μην το χαϊδέψει στο κεφάλι. Και η τρίτη ηλικία ήταν εκεί. Μια ηλικιωμένη γυναίκα αγκάλιασε τον κ. Παπανδρέου κι εκείνος ανταποκρίθηκε με θέρμη: ήταν η εικονογράφηση της Ελληνίδας μάνας που δίνει την ευχή της στον γιο, τον καπετάνιο που ξεκινά για ένα δύσκολο ταξίδι.
Εξάλλου, η μεταφορά του σκάφους, με Οδυσσέα και Ιθάκη κομπλέ, δέσποσε στην ομιλία. Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες ήταν οι «κερδοσκόποι» και οι «αγορές» που δεν «συνετίστηκαν», δεν «ηρέμησαν» μετά την απόφαση για τριμερή στήριξη που είχε πάρει η Ε. Ε., ανήμερα του Ευαγγελισμού και της επετείου του 1821. Πλάι στον κύμα δεν ταιριάζουν παρομοιώσεις με ποδήλατα και ορθοπεταλιές, όπως στην ομιλία στο Ζάππειο για τις 100 ημέρες της νέας κυβέρνησης, όμως τα «σηκωμένα μανίκια» είναι παντός τοπίου και καιρού.
Μια ομιλία καρτ ποστάλ, λοιπόν, en plein air και όχι κλειστοφοβική. Εξάλλου, στο «απάνεμο λιμάνι» που θα μας «παράσχουν οι εταίροι μας» θα «μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά». Ένα σκάφος που το «κληρονομήσαμε» και ήταν έτοιμο να βυθιστεί.
Τώρα για να πετύχουμε χρειάζεται «να πιστέψουμε εμείς οι Έλληνες στις δυνατότητές μας, στις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό», όπως συμβουλεύουν και οι τηλεψυχολόγοι. Tώρα λέμε «σκάφος ξαναχτίζω» και όχι «σκαρώνω καράβι» ή «ναυπηγώ», γι’ αυτό και εδώ δεν ταιριάζει το γνωστό ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, που μελοποίησε έξοχα ο Μίκης Θεοδωράκης: «Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα/ Ύστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό/Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά/ (Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοι γλιτώσαν;) / Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα/ Ένα νησί ερημικό... / Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι... / Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς».
Ένα φωτογενές σκηνικό, μια ιστορική ανακοίνωση, ένας τρυφερός επίλογος: όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της τηλεόρασης, έτσι που αναρωτιόμαστε πού θα διεξαχθεί η επόμενη ιστορική ομιλία: στην Κασταλία πηγή ή στον ποταμό Αχέροντα;
Της Μαριάννας Τζιαντζη
Πηγή: Εικονογράφημα (Καθημερινή, 27/4/2010)
---------------------------------
Στην Τουρκία του σήμερα
[…]
Σε κάθε περίπτωση, Ελλάδα και Τουρκία δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται σε πιο διαφορετική ψυχολογική και πραγματική κατάσταση. Η σημερινή Τουρκία θυμίζει από πολλές απόψεις την Ελλάδα της ευφορίας του 2004, με τη διαφορά πως την διαχειρίζεται με μεγαλύτερη σοβαρότητα και αφού έχει λύσει τα αυτονόητα ζητήματα που εμάς δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά.
Και κάτι τελευταίο. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ένιωσα ένα μοναδικό συναίσθημα συμμετέχοντας στην αναστάσιμη λειτουργία στην αυλή του Αγίου Φωκά μαζί με καμιά δεκαριά Ρωμιούς της Πόλης και λιγοστούς επισκέπτες. Ο ήχος της καμπάνας που χτυπούσε χαρμόσυνα ανάμεσα σε δεκάδες μπαρ, το «Χριστός Ανέστη» πίσω από την ψηλή μάντρα και η λαμπρότητα της καλοδιατηρημένης εκκλησίας με έκαναν να θυμηθώ πως στο ελληνικό DNA υπάρχει βαθιά χαραγμένο το ένστικτο της προσαρμογής και τελικά της επιβίωσης και στις πιο αντίξοες συνθήκες, έπειτα από μεγάλες καταστροφές και πληγές. Συναίσθημα που με έκανε να νιώθω πιο αισιόδοξος επιστρέφοντας σε μια Ελλάδα, που εδώ και καιρό αδυνατεί να δαμάσει το πολύ μίζερο και κακό κομμάτι του εαυτού μας...
Του Αλέξη Παπαχελά
Πηγή: Σχόλιο (Καθημερινή, 7/4/2010)
---------------------------------
«Τα παιδιά μου μ' έσωσαν από την αγωνία ν' αρέσω»
[…]
Δυστυχώς, στην Ελλάδα πρέπει να βασανιστείς. Δεν επέλεξα αυτή τη δουλειά για να είμαι δυστυχής. Και στο ελληνικό θέατρο όλοι δυστυχείς είναι. Παίρνουν χάπια. Πάνε σε ψυχιάτρους. Πίνουν... Μου είχε λείψει λίγη υγεία και η αγάπη για τον Έλληνα ηθοποιό. Έχουμε πολλούς ...βρικόλακες...»!
[…]
Υπάρχουν και εγωισμοί. Δεν αγαπάς χωρίς εγωισμό. Και παρ' ότι τα πράγματα είναι πολύ μετέωρα, τελικά η γυναίκα επιστρέφει στον άνδρα».
[…]
Πώς από τα γαλλικά βαλσάκια που τραγουδούσαμε, γίναμε η "Ελλάδα της Ιεράς Οδού", μια χυδαιότητα, δεν μπορώ να το συλλάβω!»
Πηγή: Συνέντευξη του Άρη Λεμπεσόπουλου (Ελευθεροτυπία, 29/3/2010)
--------------------------------
Ασπίδα εγώ, βαθύ ντεκολτέ εκείνη, έχασα κατά κράτος...
Για την Άνοιξη, λέω...
[…]
Ταπεινός Αυτός που ήρθε για τους τελώνες, τις πόρνες και τους σαλούς, πήρε απ' του γενίτσαρου την καρδιά όλα τα κρίματα και τους φόνους και τα έκανε βροχούλα
έκλαψε με τα δάκρυά της και ο εξωμότης• λυτρώθηκε• κι ύστερα ξανάγινε γενίτσαρος. Είθισται...
Την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να αλλάξει ζώδιο ο Έκτορας, να αποπροδικάσει την τύχη του κι άλλος να πέσει βορά του Αχιλλέα. Δεν γίνονται αυτά παλληκάρι μου, τα επιτόκια αλλάζουν πάντα υπέρ της Τράπεζας.
Άλλωστε τους εμπόρους για μία μόνον ημέρα έδιωξε απ' τον Ναό ο Επαναστάτης, ύστερα ξανάπιασαν βάρδια οι νόμοι και οι προφήτες κι έγινε πάλι το θέλημα των Δυνατών.
Μαγεμένος με τα γράμματα και τις ιστορίες ανησυχούσα έως πρότινος, σαν θρασύ μειράκιο παρ' ότι πλέον μεσήλιξ, μήπως κάποτε γεράσουν τα αγάλματα. Τώρα λυπάμαι που δεν θα γεράσουν ποτέ...
Και οι δύο τρόποι Σου απέτυχαν.
Ο Έκτορας αμύνθηκε, κι έπεσε. Εσύ γύρισες και το άλλο μάγουλο κι αυτοί που Σε σταύρωσαν, σταυρώνουν έκτοτε λαούς και λαούς στο όνομά Σου - μπανάλ διαπίστωση κι όμως φρικτή.
Του ΣΤΑΘΗ Σ.
Πηγή: Ναυτίλος (Ελευθεροτυπία, 29/3/2010)
--------------------------------
Πάθος
Ο έρωτας λοιπόν. Αναντικατάστατη, μοναδική, υπέρτατη στιγμή. Συμπυκνώνει το σύμπαν των ανθρώπινων λειτουργιών. Αισθημάτων, σχέσεων, επαφών, όλων των καθημερινών μας διαδρομών. Όλα εκεί. Στο μάξιμουμ, στη νιοστή. Ευαισθησία, τύχη, συγκυρία, δύναμη, συγκίνηση, ανάταση, ελπίδα, έμπνευση, χημεία, επιβεβαίωση, επικοινωνία. Αυτός η αδρεναλίνη της προσωπικής μας αλλαγής. Αλλά και ανασφάλεια, απώλεια, απογοήτευση, απελπισία, μοναξιά και φτου από την αρχή. Αυτός το εφαλτήριο για μια αληθινή ζωή. Η επιτομή της ανθρώπινης ιστορίας. η σφραγίδα της ύπαρξής μας. Ο παράδεισος και η κόλασή μας. Ορατές οι αναλογίες στην κοινωνία. Συνοικέσιο ίσον διαχείριση και υποταγή. Συμφέρον ίσον έξω κούκλα, μέσα πανούκλα. Συντήρηση ίσον αφυδάτωση, μιζέρια, ψυχική καταστροφή. Χωρίς ρίσκο, η σχέση εντελώς ατροφική. Χωρίς διεκδίκηση ο δεσμός με συγκόλληση τεχνητή. Χωρίς εσωτερική ελευθερία η κοινωνία ενταφιασμένη σε μια καταναλωτική βιτρίνα. Θέλει έρωτα και πάθος η αληθινή αλλαγή!
Από τη [ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ] (ΤΑ ΝΕΑ)
Του Δημήτρη Δανίκα
--------------------------------
Του Πάθους, του Βάθους ή του Λάθους;
Τα άσπρα του μαλλιά
τα βάφει μαύρα
τα μισά
θαρρώντας πως κάποιοι
θα τον νομίσουν σοφό
κι άλλοι νέο
Omar Pound, Ο συμβιβασμός (μεταφρ. Αντ. Μακρυδημήτρης)
…. Στηρίζουμε τις ίδιες προεδρικές ποδοσφαιρικές ομάδες, καταγγέλλουμε το στημένο πρωτάθλημα και πηγαίνουμε στο γήπεδο για να κερδίσει «η φανέλα». Είμαστε όμηροι στο ίδιο πελατειακό σύστημα (δημάρχων, πρυτάνεων, μεγαλογιατρών/μεγαλοδικηγόρων), δυσφορούμε για τη διαφθορά και μετά υποχωρούμε μπροστά στους κινδύνους αλλαγής και διαιωνίζουμε τη διαπλοκή.
Το Πάθος και το Βάθος σίγουρα οδηγούν σε λάθη.
Το Μέγα όμως Λάθος είναι ότι πιστεύουμε ότι ξέρουμε να χειριζόμαστε τα λάθη μας. Αυτό τελικά θα μας ρίξει στο Κενό.
ΥΓ. Καλό Πάσχα σημαίνει Ανάσταση. Ό,τι κι αν ο καθείς ελπίζει να προκύψει μετά.
Του Γιάννη Πανούση
Πηγή: Ακινδύνως Επικίνδυνα (Ελευθεροτυπία, 29/3/2010)
Αναρτήσεις
